Van 29 juni 2024 t/m 8 september 2024
De tentoonstellingen van Benjamin Demeyere | Riflessioni sulla Natura, Frank Wagemans | O wat een heerlijke anekdote & Greet Martens | Enkel dit lopen van zaterdag 29 juni tot en met zondag 8 september 2024. Zaterdag 29 juni is de galerie toegankelijk van 11 uur tot 21 uur. Vanaf 18 uur start de receptie.
Mijn werk ontstaat in een atelier. Wat hout, krijt, huidenlijm en verf, meer heb ik niet nodig. Het is fijn te weten dat ik een plek heb waar ik in grote ernst iets kan maken dat er eigenlijk niet toe doet. De aanzet is meestal een toevalligheid. Van bij het begin van mijn artistieke bezigheden heb ik in hout gewerkt gecombineerd met krijt en huidenlijm (de klassieke gesso) In bakken verzamelde ik stukken hout, van afvalhout tot speelgoedblokken, die ik met naïef enthousiasme in allerlei doosjes neerlegde als een soort puzzel die nooit klopte, een onschuldige ordening die plots lag zoals ze moest liggen. Waar in de beginjaren kleur in mindere mate aanwezig was krijgt ze de laatste jaren een prominentere plaats. In combinatie met vormen wordt mijn gepuzzel nog complexer en spannender. Soms werk ik zonder hout omdat mijn drager een ander schilderij kan zijn dat ik krijg of vind. Het is werk van liefhebbers dat ooit met zorg werd gemaakt en dat weggesmeten wordt. Als het op een of andere manier tot mij spreekt, moet ik het redden.
Ik vind het een prettig idee om te denken dat wij samen in verbinding een nieuwe betekenis kunnen krijgen. Mijn taal zou je formeel abstract kunnen noemen alhoewel ik niet in die termen denk. Voor mij zijn mijn werken concrete objecten die tot mij spreken in hun eigen taal en logica. Zelf word ik gelukkig van het werk van vrouwen als Guntha Stölzl en Sonia Delaunay bij wie ik een onwaarschijnlijke passie en liefde voel voor kleur, materiaal en schoonheid. Ik heb mezelf nooit de vraag gesteld naar de betekenis van mijn werk. Voor mij is elk liefdevol gemaakt werk/object een mogelijke drager van betekenis op voorwaarde dat het wonder gebeurt: de aanraking, de mentale verbinding. Pas dan krijgt het zijn volle betekenis; het moet een verliefde blik krijgen anders bestaat het niet. Voor mij betekent dat: mogelijkheden creëren tot een ontmoeting, een moment van verbinding, van herkenning, van bezieling. Enkel dit. (G.M.)
Van 29 juni 2024 t/m 8 september 2024
De tentoonstellingen van Benjamin Demeyere | Riflessioni sulla Natura, Frank Wagemans | O wat een heerlijke anekdote & Greet Martens | Enkel dit lopen van zaterdag 29 juni tot en met zondag 8 september 2024. Zaterdag 29 juni is de galerie toegankelijk van 11 uur tot 21 uur. Vanaf 18 uur start de receptie.
Frank Wagemans is sinds 2006 verbonden aan de Zwarte Panter. Hij stelt er om de twee jaar tentoon en dat is voor hem telkens een prettig moment. In de bovenzaal zal hij zijn werk weer loslaten als een zwerm spreeuwen. Zijn kunst viert de lichtheid.Vanuit lijden wordt prachtige kunst gemaakt maar voor hem weegt het wereldleed te zwaar om er zich als kunstenaar tegenover te positioneren. F.W. stapt met lichte tred en humor. ‘ Dat is mijn redding ‘ zegt hij altijd, anders kan ik de wereld niet aan. Er is immers teveel waar ik mij druk over maak. Inspiratie vindt hij in het alledaagse leven. Via kleine snelschetsen legt hij vast wat hem opvalt; een stickertje op bananen, een ‘lelijke’ reclame, een fout in een striptekening van de Rode Ridder, alles kan zijn schilderij binnensluipen. Als hij aan een nieuw werk begint doortast hij a.h.w. zijn zakken op zoek naar een schets. Soms kan het gebeuren dat hij roept of ik het kassaticket van een winkel nog weet liggen want er stond een heel goede tekening op. ‘ Ik wil dat het voor mezelf niet te comfortabel wordt ‘ zegt hij , het moet soms flink botsen en wringen. F.W. meent dat hij vergeet wat hij al heeft gemaakt, elk nieuw schilderij is voor hem een nulpunt . Tegen dat ‘ geheugenverlies’ heeft hij voor deze tentoonstelling een groot werk gemaakt als een soort catalogus. Hij verbeeldt zich als schilder/toeschouwer van zijn eigen werk, als een tevreden kunstenaar die terugkijkt: zie eens wat ik heb gemaakt , wat in 2016 trouwens de titel was van zijn tentoonstelling.
F.W. leeft en werkt in een dorp in de Kempen. Als geboren stadsmens bekijkt hij die wereld met verwondering. Zijn bijzondere zorg gaat uit naar vogels (vooral mussen) en zijn drie geiten. Voor hommels moeten er bloemen worden geplant. In deze biotoop drijven er soms donkere wolken maar meestal schijnt de zon en beleeft hij zijn artistieke avonturen. Hij is blij als mensen met zijn werk willen leven, wat ik begrijp, zijn werk is schoon gezelschap. F.W. vond zijn titel bij de wrange humor van Gummbah, die hij erg bewondert om zijn scherpte en eigenzinnigheid en zeker om zijn gesublimeerde flauwheid. Ook enige zelfrelativering is hem niet vreemd. O wat een heerlijke anekdote. (GM i.o.v. FW)
Klik hier voor eerdere exposities van Frank Wagemans in de periode 2012-2022
Van 29 juni 2024 t/m 8 september 2024
De tentoonstellingen van Benjamin Demeyere | Riflessioni sulla Natura, Frank Wagemans | O wat een heerlijke anekdote & Greet Martens | Enkel dit lopen van zaterdag 29 juni tot en met zondag 8 september 2024. Zaterdag 29 juni is de galerie toegankelijk van 11 uur tot 21 uur. Vanaf 18 uur start de receptie.
Fivizzano, Italië, juli 2022.
Een affiche kondigt de tentoonstelling “Riflessioni sulla natura” aan. De naam van de kunstenaar ben ik vergeten. Ik ben enkele dagen te laat om deze te bezoeken. Ik ben net in Toscane en meteen gefascineerd door het licht en de kleuren van de landschappen om mij heen. Ik heb het thema van mijn volgende tentoonstelling!
“Riflessioni” vertaal ik spontaan als “Réflexion” in het Frans. Reflectie… een woord dat, zoals zo vaak, een dubbele betekenis heeft:
Ik hou van het dubbelzinnige in de dubbele betekenis die de deur opent naar interpretatie, naar verbeelding, wat in zekere zin het tegenovergestelde is van kennis. Ik lees bijvoorbeeld graag de woorden van schilders, ik hou ervan als ze hun kunst proberen uit te leggen. Ik ben er zelf niet toe in staat. Maar bovenal houd ik van de stilte van de schilderkunst, van dat wat niet in woorden kan en moet/hoeft te worden vertaald.
In 1988 arriveerde ik in Antwerpen zonder iets te weten, ik kende de taal, noch de geschiedenis, noch de geografie. Ik verwachtte een stad aan zee te vinden. Mij werd verteld dat dit de plek was om te leren schilderen. Ik geloofde het. Mij werd verteld dat hier nog geschilderd mocht worden. Ik wilde schilderen. Ik heb nooit veel nagedacht over de oorsprong van deze roeping. Met mijn tentoonstelling ‘À l’origine’ in 2010 vertelde ik over mijn jeugd en mijn wens om bloemist te worden. Waarschijnlijk meer om ze aan mijn moeder te geven dan uit liefde voor bloemen. Later stelde ik mij voor dat ik schilder zou worden. Wellicht opnieuw om mijn moeder te plezieren. Zij was het die me in 1982 meenam naar Brussel voor mijn eerste echte tentoonstelling, “René Magritte en het surrealisme in België”. Ik denk nu terug aan het schilderij “Vengeance” (1939) met een ezel in een kamer en daarop een schilderij met een landschap waaruit een paar wolken ontsnappen. Een perfect voorbeeld van de kunstmatige relatie tussen schilderkunst en de natuur.
Als kind speelde ik altijd buiten. Maar ik was me nooit echt bewust van het feit dat ik in de natuur was. Daartoe had ik niet de nodige afstand. Ik was er, ik stond er middenin, het was gewoon zo. Ik maakte er deel van uit. Wat is het verband tussen licht en kleur? Wat is de relatie tussen mens en natuur? Soms verklaart kennis niet alles. Leven en schilderen volstaat.
Klik hier voor eerdere exposities van Benjamin Demeyere in de periode 2012-2022
