Wim De Schamphelaere (Antwerpen, °1963) toont in deze expositie recent fotowerk met als thema Cuba. Het is zijn tweede tentoonstelling in de galerie De Zwarte Panter, na een eerste expo in 2013 met als titel Meeting Africa. Fotografie als avant-garde kunstvorm heeft een lange voorgeschiedenis: van de Rus Rodtsjenko en de Hongaar Moholy-Nagy naar Man Ray, die na de eerste wereldoorlog snel het belang van de fotografie als kunstvorm begrepen. Het oeuvre van Wim De Schamphelaere plaatst zich in het verlengde van die pioniers en voegt een element toe aan het fotografisch verhaal. Hij heeft zopas dan ook terecht een expositie gehad in het Musée de la Photographie te Charleroi.

De foto’s van Wim De Schamphelaere vormen grote panoramische banden. Hij voegt fotografische elementen samen die hij uit de realiteit plukt en reconstrueert. Zijn foto’s zijn het resultaat van soms bijna 2000 beelden, die samen een reflectie van de realiteit vormen. Fernand Haerden omschreef het recente werk als volgt: “De foto’s (soms 8m lang) die Wim De Schamphelaere uiteindelijk aan het publiek presenteert, zijn een werk van lange adem geweest, zijn het resultaat van een procesmatige opbouw uit een geheel van soms duizenden foto’s, worden daarom terecht projecten genoemd. Gestold op papier, maar zich verderzettend in de geesten van de kijkers, waartoe ook de autochtone bevolking behoort. Want vooral deze wordt geconfronteerd met een straat, met huizen en bewoners die ze herkent en als nieuwe werkelijkheid dient te aanvaarden. En aanvaardt. Voor wie het wil: dit werk is narratief, lerend, informatief en al wat je als kijker bereid bent erin te lezen, maar het is dit allemaal slechts zijdelings en niet door de kunstenaar zo bedoeld, want het is vooral en in hoofdzaak één groot artistiek project.” Dit artistieke project, dat ook een diep respect voor de Cubaanse mensen en hun cultuur betoont, is de kern van deze expositie.

Fred Bervoets | Frieda Van Dun | Wim De Schamphelaere

Vernissage op zaterdag 13 mei 2017 tussen 16u00 en 22u00

Inleiding: Ernest Van Buynder, voorzitter van de Vrienden van het Muhka, om 18u00

De tentoonstelling loopt van zondag 14 mei tot en met zondag 25 juni 2017

Galerie De Zwarte Panter | Hoogstraat 70-72-74 | Antwerpen | België

Fred Bervoets (Burcht, °1942) woont en werkt in Antwerpen. Hij werkt van bij de aanvang samen met de galerie De Zwarte Panter. In zijn carrière heeft Bervoets in één constante lijn van hoge intensiteit en grote kwaliteit talrijke periodes gekend en verschillende reeksen gerealiseerd. Hij is een rasecht schilder, die zijn eigen getormenteerde wereld op doek op papier zet in een expressieve stijl. Van de uitbundige Cobra’s uit de jaren zestig tot de huidige schitterende reeksen van bijgekleurde etsen in de acide verkeerd techniek. Deze expositie, die aanvangt op zijn 75ste verjaardag, toont voor het eerst een nieuwe grote monumentale ets met als titel My last war, een gevecht als het ware met de materie.

Een dubbele ets Het afscheid is als een hommage ook aan zijn veel te vroeg overleden vriend Alfred Klinkan. Alfred Klinkan, thans erkend als een van de belangrijkste Oostenrijkse schilders van zijn generatie, was een ware kunstbroeder van Fred Bervoets. Zij hebben in de periode dat Alfred Klinkan een tijd in Antwerpen leefde en met de galerie De Zwarte Panter samenwerkte van 1977 tot 1993 op de meest onverwachte momenten explosies van verhalen en reizen op doek en op papier neergezet, die als duo-schilderijen nu al tot de geschiedenis behoren. Zo ontstond in 1985 het emotionele werk Judenburg-Burcht, een ode aan hun beider geboorteplaatsen. Elementen hieruit worden nu hernomen in het nieuwe werk Het Afscheid. Het monumentale My last war en het pakkende Het afscheid worden vergezeld van een schitterende reeks kleinere werken in dezelfde etstechniek.

Frieda Van Dun (Weelde, °1951) heeft reeds meer dan een kwarteeuw menigvuldige contacten met de kunstenaars rond de galerie De Zwarte Panter. Over haar boeiend oeuvre heeft de essayist-dichter Roger de Neef een indringende tekst geschreven in een prachtig boek De weg naar beweging, Uitgeverij P, Leuven, 2011. Haar inspiratiebron is de natuur: bloemen, planten, dieren, vissen, maar in deze expositie vooral vogels. Vandaar de titel van deze expositie Land van verf en vogels. Zij plaatst zich hier in een traditie die opklimt tot bijvoorbeeld Roelant Saverij in een schilderij uit 1618 Allerlei pluimgedierte, bewaard in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen.

Maar de natuur is slechts een aanleiding. Het werk van Frieda Van Dun handelt over het picturaal verlangen, over het schilderkunstig proces, over de liefde voor het schilderen. Zij experimenteert met verschillende dragers en technieken: acryl op doek of op papier, gouache op papier, achterglasschildering of zogenaamde églomisé, linosneden die op elkaar gedrukt zijn en bijgeschilderd, keramiek, gebruik van stoffen. In die geest is haar werk onderzoekend, wat beantwoordt aan een actuele trend. Hedendaags is ook het deconstruerend karakter van haar eigen abstraherende stijl, die tussen de figuratie en de abstractie ligt.